وقتی کلمه تبعیض را می شنویم به یاد آمریکا و سیاه پوستان و یا آفریقای جنوبی در زمان نظام آپارتاید می افتیم. اما تبعیض اشکال مختلف دارد که یکی از آنها تبعیض ملی است. نمونه روشن این تبعیض را در تاریخ کشور در زمان پذیرش کاپیتولاسیون یا حق قضاوت کنسولی در دوره قاجار و عصر پهلوی دوم داریم که این اخری از مواردی بود که مورد اعتراض روحانیون و ملی گراها قرار گرفت. اما با وجود آنکه در ظاهر تبعیض جایی در کشور وجود ندارد با کمی دقت می توان نمونه های آن را پیدا کرد. آخرین نمونه را چند روز پیش در بیمارستان خاتم الانبیاء دیدم که در بخش پذیرش اورژانس آن تابلویی به زبان انگلیسی جلب توجه می کرد. در این تابلو ازغیر ایرانی ها خواسته شده بود برای دریافت خدمات بهتر به طبقه دوم قسمت مدیریت عمومی بیمارستان مراجعه کنند. وقتی از کارمند پذیرش پرسیدم چرا این امتیاز برای خارجی ها وجود دارد به راحتی پاسخ داد چون آنها از ما بهتر هستند! ظاهرا جهان سومی ها حتی در کشور خود و در بیمارستانی که وابستگی شدید به یکی از نهادهای انقلابی دارد و در و دیوار آن آکنده از تصاویر و پیامهای دینی است براحتی می توانند مورد تبعیض قرار گیرند. نمی دانم رسیدگی به این مساله مربوط به وزارت خارجه می شود یا کمیسیون حقوق بشر اسلامی؟
